Oxandrolon (Oxandrin ®) jest lekiem stworzony przez Searle Laboratories, teraz Pfizer Inc pod nazwą Anavar i wprowadzony w USA w 1964 roku, jako bardzo łagodny steryd anaboliczny. Łagodny do tego stopnia, że podawano go nawet dzieciom jako stymulator wzrostu. Ktoś może pomyśleć - "jak to, przecież sterydy hamują wzrost?" Faktycznie, ale hamowanie wzrostu zachodzi przez nadmiar estrogenów, wywołany głównie przez środki mocno aromatyzujące. Anavar nie aromatyzuje, dlatego nie ma negatywnego wpływu na wzrost. Początkowo oxandrolon stosowany był w leczeniu osteoporozy. Kiedy jednak w latach 80' opinia środowiska medycznego o stosowaniu SAA zaczęła się drastycznie zmieniać, coraz mniej lekarzy przepisywało ten lek swoim pacjentom. Doprowadziło to do zaprzestania przez Searle produkcji Anvaru w 1989 roku. Dzisiaj Anavar jest ponownie dostępny w aptekach USA, produkowany przez BTG pod nazwą Oxandrin. Obecnie stosuje się go głównie w terapii HIV / AIDS (zapobiega gwałtownej utracie beztłuszczowej masy ciała). Oxandrolon jest łagodnym anabolikiem o niskiej androgenności. Właściwość ta wynika z faktu, że jest pochodną dihydrotestosteronu. Może się wydawać że w takim wypadku powinien być mocniej androgenny, tak jednak nie jest. Wynika to z jego "5-alfa zredukowania". Innymi słowy, brak możliwości interakcji z 5-alfa reduktazą, tym samym konwersji do formy "dihydro". Oxandrolon wykazuje więc bardzo niski poziom oddziaływania androgennego, np. na skórę głowy, cerę czy gruczoł krokowy - podobnie jak inne pochodne DHT, Primobolan czy Winstrol. Anavar bardzo skutecznie pomaga zwiększać siłę. Jest środkiem bardzo łagodnym, więc nie idealnym do cykli zwiększania masy. Jest bardzo popularny wśród kulturystów będących w cyklach pracy nad definicją, kiedy retencję wody należy ograniczyć do minimum. Dawkowanie standardowe to 20 - 50mg dziennie, jest to dawka pozwalająca osiągnąć zauważalne rezultaty. Często łączy się go z Primobolanem i Winstrolem, by osiągnąć świetną definicję, bez niepotrzebnej retencji. Anavar, Primobolan i Winstrol jest więc klasycznym stack'iem, stosowanym przed zawodami. Niektórzy do tej kombinacji dodają któryś z mocnych, nie-aromatyzujących androgenów, jak Halotestin, Proviron, Trenbolon. Pomaga to uzyskać jeszcze "mocniejszy" wygląd, jednocześnie dobrą definicję i niski poziom tkanki tłuszczowej / retencji. Nie oznacza to jednak że w ogóle nie stosuje się go w offseason'ie. Dodaje się go do typowych "masujących" sterydów, Testosteronu, Dianabolu, celem zwiększenia siły i poprawienia jakości uzyskiwanej masy mięśniowej. Anavar jest bardzo często stosowany przez kobiety, ze względu na bardzo rzadkie występowanie skutków ubocznych. Szczególnie wśród tych obawiających się efektów maskulinizacyjnych. Zastosowanie tak małej dawki jak 5mg / dzień przynosi przyzwoite rezultaty, praktycznie bez jakichkolwiek skutków ubocznych. Kobiety często łączą go z innymi łagodnymi anabolikami, takimi jak Winstrol, Primobolan czy Durabolin. Taki połączenie daje im wyraźne przyrosty dobrej jakościowo masy mięśniowej (większe niż na samym oxandrolonie), ale jednocześnie zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia skutków ubocznych. Przeprowadzone badania wykazały wpływ oxandrolonu na znaczne przyspieszenie pozbywania się tkanki tłuszczowej na korzyść tkanki mięśniowej u osób nietrenujących i niestosujących specyficznej pod tym katem diety! Często z tego powodu na jego temat pada sformułowanie "fat-burning steroid". Wykazano również że wyżej wymienione zmiany w kompozycie budowy ciała, posiadają znaczną trwałość. Badania z użyciem niskich dawek oxandolonu wykazały minimalny wpływ na obniżenie sekrecji endogennego testosteronu. Po cyklu z samego Anavaru w niskich dawkach, nie jest więc wymagane użycie Clomidu/Nolvadexu czy HCG. Ma to wiele wspólnego z faktem, iż nie konwertuje do estrogenów, co ma duży wpływ na gospodarkę hormonalną organizmu. Oczywiście zastosowanie go w większych dawkach, w połączeniu z innymi SAA wymaga już zastosowania środków odblokowujących HPTA. Anavar, podobnie jak większość doustnych sterydów, posiada grupę 17alfa alkilową, co wiąże się z jego hepatotoksycznością. Nie jest ona jednak tak wysoka jak przypadku Dianabolu czy Anadrolu. Próby wątrobowe mogą wykazać niewielkie podwyższenie wartości enzymów, jednak nie na tyle duże by spowodować uszkodzenia wątroby. W przeciwieństwie do wcześniej wymienionych środków, Anavar nie jest w całości metabolizowany w wątrobie. Stwierdzono, że prawie 1/3 przyjętej dawki obecna jest w wydalanym moczu, w postaci nienaruszonej. Biorąc pod uwagę ten fakt, oraz niskie dawkowanie środka, łatwo zrozumieć, dlaczego nie jest bardzo szkodliwy dla wątroby, mimo grupy 17alfa alkilowej. Podobne wnioski wynikają z badań porównujących hepatotoksyczność oxandrolonu i innych środków doustnych, jak methylotestosteron, norethandrolon, fluoxymesteron i methandriol. Doustne przyjmowanie oxandrolonu powodowało najniższą retencję bromosulfoftaleiny (BSP) spośród wszystkich badanych środków (wszystkie 17alfa alkilowane). 20mg oxandrolonu powodowało o 72% mniejszą retencję BSP, niż taka sama dawka fluoxymesteronu. Tak więc hepatotoksyczność Anavaru jest bardzo niska, przypadki jakichkolwiek problemów z wątrobą są spotykane sporadycznie - nie można jednak całkowicie wykluczyć takiej ewentualności. Inaczej przedstawia się kwestia stosowania Anavaru u osób mających problemy z poziomem cholesterolu i trójglicerydów. Badania z wcześniejszych lat wykazały możliwość obniżania ich poziomu, co wskazywałoby na skuteczność oxandrolonu w leczeniu takich osób. Jednak głębsze zbadanie tej kwestii przynosi inne wnioski. Mimo że oxandrolon faktycznie może obniżać poziom cholesterolu i TG, to zaburza stosunek HDL do LDL, przeważnie niekorzystnie dla zdrowia. Neguje to zatem potencjalne korzyści stosowania Anavaru na metabolizm lipidowy, co więcej - zbyt długie cykle mogą zwiększać ryzyko wystąpienia chorób serca. Pod tym kątem, oxandrolon może okazać się bardziej szkodliwy, niż takie środki iniekcyjne jak testosteron czy nandrolon. Anavar z powodzeniem wykorzystywany jest w leczeniu ran skóry-powoduje znacznie szybsza regeneracje tej tkanki, ponadto poprawia pracę układu oddechowego. Obie te cechy sprawiają, że jest dobrym wyborem podczas sezonu , dla bokserów i zawodników innych sztuk walki. Standardowe dawkowanie mieści się w zakresie od 20mg na dobę do 100mg w cyklach z mocnym deficytem kalorycznym. Niska toksyczność, oraz słaby wpływ na gospodarkę hormonalną, powoduje że świetnie nadaje się jako most pomiędzy cyklami, w celu utrzymania zdobytej masy, często stosowany w ilości ok 20mg na dobę.
